(13) Nature, nature, NATURE in Amezica :)

Hi Allen!

Nadat Maartje en Mariette weer terug zijn gevlogen naar Nederland zijn wij een stukje teruggereden naar het plaatsje Mobile, omdat we graag Alabama wilde zien. Alabama in het kort: we kwamen laat aan, hebben een brug, een supermarkt en een camping gezien en gingen vroeg weer weg. Tja… Alabama…

Ons plan in nu verder te rijden richting Denver, want daar hebben we een afspraak gemaakt met een GP (‘huisarts’) en kunnen we hopelijk een 24 weken echo laten maken.

Van Mobile (Alabama) naar Denver (Colorado) is ongeveer 1.747 miles (een kleine 2.800 km) en de route die wij namen was over Houston, Austin, Galveston, Albuquerque, Santa Fe en dan via de voorlopers van de Rockies naar Denver (door de staten Mississippi, Louisiana, Texas, New Mexico tot in Colorado).

De route was lang… Texas (in ieder geval het deel dat wij zagen) is niet uber-spectaculair, voornamelijk dor. Verder heb je er zand, woestijn / steppe, lange treinen, lange wegen, saaie en bij toerbeurt vervallen dorpjes. Bij toeval kwamen we wel langs het oude Fort Sumner, waar het graf van Billy The Kid ligt, da’s even het stoppen waard. 

We zijn nog even bij Albuquerque gestopt, voornamelijk omdat je bij een niet te spellen naam van een stad moet hebben gekampeerd… en toen door naar Santa Fe. Deze hoofdstad van New Mexico is prachtig met leuke boutique winkeltjes, marktjes, typische gebouwen in Mexicaanse stijl en mooie restaurantjes.

Na een dag Santa Fe reden we door naar Colorado. Langzaam maar zeker veranderde het landschap spectaculair en we eindigden bij de Colorado Sand Dunes: gigantische zand duinen die tegen de prachtige -en besneeuwde toppen van de voorlopers van de Rocky Mountains liggen. Hier zijn we wat uurtjes gestopt om tegen de duinen aan te klimmen in de hitte en zijn we van de duinen naar beneden gesleed. Goed, sleeen vanaf een zandduin: Je gaat zitten op een vuilniszak of stuk karton, je sleept jezelf naar de afgrond (deze duinen zijn een meter of 20 hoog en stijl), je kijkt naar beneden, zet je af en bereid je voor op snelheid en een harde landing beneden aan de ‘berg’, waarna de realiteit zich ontpopt en je vindt jezelf al na 1 meter van de top terug: stuck in the sand. Geen snelheid, geen afdaling, alleen een kilo zand in je onderbroek. Dit kun je nog herhalen door ‘head first’ vliegend over de rand te gaan, maar dit resulteert in niets meer dan dat nu ook je shirt vol met zand zit. De Sand Dunes: prachtig stuk natuur, maar vergeet het sleeen :)

De volgende dag stond weer een lange rit op de agenda, maar nu gelukkig recht de Amerikaanse Rockies in! De route begon langs een UFO spotting centre (no comment..) en ging via de Royal Gorge Bridge (tot 2003 met 1.053 feet de hoogste brug ter wereld) tot aan onze bergcamping net voorbij Denver. Hier was het in ieder geval lekker koel voor Lisette! De volgende dag reden we via het graf van Buffalo Bill (weer bij toeval) en een veld vol Buffalo’s naar Denver waar we bij de dokter langsgingen om een verwijzing te halen (a 180 USD..) voor de echo praktijk. De US en haar health system… geen voorbeeld plaatje.

De echo was vreemd: de echo persoon -laten we deze de echoist noemen- doet geen uitspraken, maakt alleen aantekeningen en foto’s en dan maar afwachten…maar het resultaat was helemaal goed hoorden wij de volgende dag, dus wij konden zeer tevreden de route doorzetten naar het dorpje Estes Park. We stonden een nacht op een prachtige camping midden tussen de bergen van de Rockies, dicht bij het leuke dorpje en twee nachten op een iets mindere camping. Het weer in het dal was wederom strak blauw en +30 graden overdag (Pepijn: “Mama-papa, Pijn heeft het BLOED-heet”), ’s avonds koelde het lekker af. De omgeving is prachtig hier en we hebben het Estes park rondgetoerd over bergpassen tot in de sneeuw, stukjes gelopen, vuurtje gestookt en rustig aangedaan.

Na het Estes Park werd het tijd om door de Rockies te rijden richting Aspen. Geweldige route door vleien en langs de Colorado river. We stonden hier twee nachten op een van de mooiste campings die wij zagen in de US, aan een mooi riviertje (er invallen stond gelijk aan een zekere dood binnen 15 minuten..), tussen de bergen. Hier een dagje spa gedaan (Matthijs in de hot pools, Lisette en Pepijn helaas nog even niet..) en door Aspen gereden waar ’s werelds duurste slager woont zijn we achter. Daar is Van Dam in A’dam Zuid niets bij :)

Het werd tijd om de Rockies achter ons te laten en door te gaan naar Utah, de staat van de vele National Parks. Eerste stop werd het dorpje Moab, dat naast Arches National Park ligt. Moab: +35 graden en nee, nu koelt het ’s avonds niet meer af. Hier waren we 2 nachten en hebben we Arches National Park bezocht en Canyon Lands National Park. ADEMBENEMEND.. en lezer: Pas weer op voor weer een superlatieven-regen…

Arches Nat’l Park: Alleen de rit vanaf de toegangspoort de berg op is de entree-fee al waard. Je kronkelt de weg op naast de immens hoge pui van rood-bruin gesteente. Bovenaan rij je door het gigantische park met kilometers aan prachtige vergezichten, valleien en de ene nog spectaculairdere rots formatie dan de volgende. En als een gewone rots niet je ding is, dan gooit dit park ook nog even +200 natuurlijke Arches (rots bogen) voor je voeten, of een gigantisch balancerend stuk steen op haar stenen pilaar.

Matthijs heeft hier een wandeling gemaakt naar de bekendste Arch van het Park (Delicate Arch). Een geweldige tocht in de hitte, dwars over een gigantische stenen plaat die iets steiler dan vals-plat lag, door kleine valeitjes omgeven door gigantische stenen bollen, over een uitgehakt stenen pad (rots, voetpad & afgrond) en dan klauter je het plateau waar de Arch op staat. Surreal. Schitterend. Helemaal met de achtergrond van besneeuwde bergtoppen. Bekijk de foto’s, maar doe deze wandeling als je er bent. De duur is 3 mile en er staat 2.5 uur voor (maar kan sneller). Aandachtspuntje: maak op het plateau geen misstapje, want dan land je 200 meter onder de Arch.

Canyon Lands Nat’l Park: We hebben dit park bekeken op dezelfde dag en na het Arches Park. Het is een godswonder dat je na het Arches Park nog onder de indruk kunt zijn van natuur. Canyon Lands Park is een niet te beschrijven massa van leegte. De diepte en uitgestrektheid van de Canyons zijn ongelofelijk. Zo ver het oog rijkt zie je Canyon na Canyon, de kleuren zijn er in een veelvoud van rood-bruine tinten in de typische gelaagdheid die je kent van de Grand Canyon. Ook hier heb ik een kleine wandeling gemaakt naar een Arch die op de rand van de Canyon staat en waardoor je door het oog van de boog, diep de kelder van de Canyon inkeek. Ook hier geldt: geen misstap, want de Amerikanen waarschuwen wel voor afgronden, maar investeren weinig in hekjes (en dat is misschien maar goed ook).

De volgende dag op pad naar meer, nu op weg naar:

-Monument Valley

-Bryce Nat’l Park

-Zion Nat’l Park &

-Grand Canyon

De route van Canyon Lands naar Monument Valley is zo’n 150 mile en meandert lekker door steppe en vallei en langs de rotsen. En opeens is het er: de misschien meest gefotografeerde weg gebruikt in US-reisboeken, route 163. Je kent hem zeker, een lange rechte weg die eerst door een steppe landschap loopt en in de verte omhoogklimt en eindigt tussen de imposante rode rots wolkenkrabbers van Monument Valley. Pas op dat je kin niet spontaan op je stuurwiel klapt als je mond openvalt. We stonden hier op een camping in de vallei, de temperatuur was tegen de 40 graden. Maar wat een geweld aan pracht en praal. Zeker in de avond toen we vanaf de camping onze eigen natuur schouwburg hadden: we keken tussen de rotsen door naar de roze zonsondergang (“het zjemert buiten” zegt Pepijn dan) tegen het decor van rood flatgebouw-rots. 

En wij dachten: MEER parken :), dus door naar Bryce, Zion en Grand Canyon.

Bryce Canyon hebben wij van A tot Z de auto route gedaan die zo’n 40 mile heen en terug is en zijn uitgestapt op de hoogtepunten. Geen langere wandelingen hier, mede doordat het park en de parkeerterreinen geen plek hadden voor onze 10 meter Van.. Bryce is weer heel anders, de vergezichten zijn er ook hier op vele plekken, net zoals de rotsen, alleen zijn de vormen veel zandsteen-achtiger en nog meer in de vorm van spitsere pilaren (talloze pilaren), de kleuren zijn veel lichter, meer richting geel-rood en soms lijkend op oranje tot zelfs zalm roze.

Na Bryce reden we door naar Zion Nat’l Park, waar we op een relaxte camping net buiten het park stonden. De volgende dag VROEG (tegen half 8) reden wij het park in omdat je dan nog een plek voor je camper had. Zion heeft 2 gezichten aan weerszijden van een smalle tunnel. De ene is vergeven van vreemd-bizarre, maar prachtig rond reuze gesteente wat lijkt op gigantische lava bollen. Voorbij de tunnel ga je de grote vallei in die omsloten is door heel hoge donker rode rots wanden en waar de rivier doorstroomt. Je ziet er zo een indiaan op zijn paard het bos uitrijden en de rivier doorwaden. In Zion hebben we 2 fikse wandelingen gemaakt. De eerste was door Zion’s Slot Canyon, dit is een vallei die steeds krapper wordt. De wandeling ging langs de rivier tussen de hoge bergflanken, waar het lekker koel was en het pad eindigde bij de rivier zelf. Toen begon de slot Canyon pas en dus hup: Pepijn op de arm en ge-drieën-lijk (en helaas naast honderd mede toeristen die je probeert weg te denken..) zijn we door het water gaan waden, waarbij de rotswanden inderdaad dichter en dichter bij kwamen. Na de lunch hebben we nog een kleine maar pittig steile wandeling gemaakt naar een waterval, waarna we uitgeput retour camping gingen.

De volgende dag gingen we op pad naar de Grand Canyon, een route van 5 uur. Onderweg hadden we over nog twee natuurwonderen gelezen en.. ach ja…nu we er toch waren.. besloten we ook die aan te doen.

De eerste was Antelope Canyon. Zelfs met de honderden toeristen een top bezichtiging. We kwamen eerst bij een groot parkeerterrein waar een geweldig lachwekkende en amateuristische vertoning plaatsvond van kaartjes kopen en toeristen verzamelen voor de tour. De canyon wordt gerund door de Navajo stam (in de eigen taal ‘Neh’), waarbij de stamoudste hier erg rijk van wordt en de rest met primitieve middelen de toch-wel komende toerist probeert op te vangen en zo ‘professioneel’ mogelijk over probeert te komen. Lukt niet, maar mooi schouwspel. De canyon zelf is niet te beschrijven zo mooi.. een poging: je loopt over rood zand door zeer nauwe spellonken en bent omgeven door zacht oranje-roze-rode tinten. Om je heen schieten sunbeams naar binnen die er uitzien als laser stralen zo scherp. Een kleine Canyon, Über-toeristisch maar een must do als je er bent!

20 mile buiten de Antelope Canyons stopten we voor een wandeling van 2 mile. Pepijn wandelt gewoon mee en is zoals zo vaak de attractie van de dag voor de vele chinezen die we tegenkomen. Op het einde van de wandeling is een prachtig uitzicht op de bekendste bocht in de Colorado river, de Horseshoe Bend. Het is niet meer dan een ‘bocht’, maar dan een van 270 graden, dus in de vorm van een hoefijzer. Het spectaculaire hierbij is, dat je over de rotsen naar beneden kijkt en de Colorado rivier op 300 meter diepte onder je ziet en recht voor je zie je de rotspartij die de bocht maakt. Daarbij kleurt de rivier hier mysterieus groenachtig blauw, wat afsteekt tegen de rode rotsen eromheen. Wederom een “pas op voor je kin!” momentje :)

In de namiddag kwamen we aan bij onze camping, ruim een uur rijden buiten de Grand Canyon. De volgende dag zijn we het Grand Canyon Nat’l Park ingereden. De Grand Canyon: Majestueus groots. De koningin van de Canyons! Ook hier was het +35 graden, dus hebben we ons beperkt tot een wandeling langs de South rim van de canyon, waarbij de kleuren van de canyon met het half uur anders zijn. Ons toekomstig plan: een afdeling de canyon in als a) de kinderen oud genoeg zijn om mee te gaan, of b) als de oma’s en opa (of tante en oom) een lange tijd willen oppassen :) Dit moet een geweldige wandeling zijn..!

Tot zover het natuur verslag! Het is nu een uur ’s nachts geweest dus ik breek het verslag nu af en bericht spoedig meer over de volgende etappe: Las Vegas, Disneyland, Santa Barbara, San Francisco en Yosemite National Park, alsmede het tweede deel van de rubriekje: Hoe gaat het met Lisette en de zwangerschap?!

Veel groeten & liefs van ons!

-MLP

Update staten:

1-  California (L.A.)

2-  Florida (Orlando, Cape Canaveral, Miami, Key West, Tampa)

3-  Georgia (Savannah)

4-  South Carolina (Charlston)

5-  North Carolina (kort doorheen gereden)

6-  Tennessee (Nashville, Memphis)

7-  Mississippi (Vicksburg)

8-  Arkansas (puur alleen twee uur verkeerd gereden… :) )

9-  Louisiana (New Orleans)

10-Texas (lang doorheen gereden)

11-New Mexico (Santa Fe)

12-Colorado (Denver, Aspen)

13-Utah (Nat’l Parks: Arches, Canyon Lands, Monument Valley, Bryce, Zion)

14-Arizona (Grand Canyon)